Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Persona | |
---|---|
individuu y persona xurídica | |
El términu persona provién del llatín persōna, y ésti probablemente del etruscu phersu (‘mázcara del actor’, ‘personaxe’), que —según el Diccionario de la lengua española— procede del griegu πρóσωπον [prósôpon].[1] El conceutu de persona ye un conceutu principalmente filosóficu, qu'espresa la singularidá de cada individuu de la especie humana en contraposición al conceutu filosóficu de naturaleza humana» qu'espresa lo supuestamente común qu'hai nellos. Sicasí, n'Ética y en Derechu non solo esisten persones de la especie humana.[2]
El significáu actual de persona tien el so orixe nes controversies cristolóxiques de los sieglos IV y V. Nel intre del bancia ente les distintes escueles teolóxiques, desenvolviéronse conceutos hasta entós non conocíos. Trátase de disponer de ferramientes de pensamientu filosóficu, sobre les que caltener un alderique intelectual honestu y rigorosu alrodiu de los dogmes referíos al Λóγος (Logos: «Pallabra»), y que dexaren esclariar les sos diferencies o semeyances con Dios Padre. Pa ello la filosofía tomó emprestáu del teatru griegu'l términu πρόσωπον [prósôpon], y convertir nun términu filosóficu, definiendo al Λóγος (Logos) como Persona divina. Por afinidá, el conceutu foi darréu aplicáu al Espíritu Santu, a los ánxeles y a los homes.